Սարի լանջին, ժայռի տակ,Ջուր էր բխում սառնորակՈւ ցրվելով խոտերումԻզուր ճահիճ էր դառնում։Նրա առջև մի խոր գուշՇինեց հովիվն ու անուշԽաղ ասելով նա տարավ,Ջրեց հոտը իր ծարավ։Պախրեն անցավ էն սարից`Շոգից հանած չոր լեզուն,Կուշտ-կուշտ խմեց աղբյուրից,Ապա նայեց Աստծուն։Անցվորն եկավ տոթակեզ,Սառն աղբյուրին որ հասավ,Գլխարկն առավ ու չոքեց՝Խմեց, սիրտը հովացավ։Ու տվավ իր օրհնանքըԱնցվոր մարդը էն բարի.«Քո շինողի օր-կյանքը Ջրի նման […]